Οστάιγεν, Πάουλ βαν-

(Ostaijen, Αμβέρσα 1896 – Μιαβουά-Αντέ, κοντά στο Ντινάν, Ναμύρ 1928). Φλαμανδός ποιητής. Επειδή κατηγορήθηκε για φιλογερμανισμό κατέφυγε στη Γερμανία και από το 1918 έως το 1921 έζησε στο Βερολίνο. Μετά την επιστροφή στην πατρίδα του συνεργάστηκε δραστήρια σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και άνοιξε στις Βρυξέλλες μια γκαλερί τέχνης. Αρρώστησε από φυματίωση και έζησε τις τελευταίες ημέρες της ζωής του σε ένα σανατόριο των Αρδεννών. Η αναζήτηση μιας ανανέωσης της ποίησης προς αντιρομαντική κατεύθυνση τον έφερε πολλές φορές κοντά στα διάφορα ρεύματα της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Η πρώτη του συλλογή, Μιούζικ Χωλ (1916), είναι ένα έργο που σπάει την παράδοση, τόσο στη χρήση της γλώσσας, θεληματικά ατημέλητης, όσο και στην αντιατομικιστική στάση με την οποία τραγουδά τη ζωή μιας μεγάλης πόλης. Στη συλλογή Το σήμα (1918), φανερά επηρεασμένος από τον εξπρεσιονισμό, ο Ο. εκφράζει έντονο κοινωνικό και ανθρωπιστικό ενθουσιασμό. Τα μεταπολεμικά αισθήματα της μοναξιάς και του άγχους βρίσκουν την έκφραση τους στους στίχους της Κατεχόμενης πόλης (1921) που φέρουν καθαρά σημεία ντανταϊσμού. Με το Πρώτο βιβλίο του Σμολ, δημοσιευμένο μετά τον θάνατό του (1929), ο Ο. βρίσκει την πιο αυθεντική ποιητική του φλέβα: παράλληλα με το συμβολιστικό δίδαγμα δημιουργεί ένα είδος «καθαρής ποίησης» με τους άλλοτε αθώους και άλλοτε ειρωνικούς τόνους, όπου δίνεται στη λέξη συγκεκριμένη μουσική λειτουργία. Ο Ο. υπήρξε επίσης οξύς κριτικός της λογοτεχνίας και εκκεντρικός πεζογράφος.